Beperkende overtuigingen en doelen aanpassen

marit • 29 september 2025

Een paar weken geleden ging ik samen met vrienden bowlen. Het was supergezellig, lachen, kletsen en een beetje competitie. Tot ik op een gegeven moment naast me keek en merkte dat één van mijn vrienden steeds chagrijniger keek en reageerde.

Ik hoorde letterlijk de overtuiging in mijn hoofd: “Pff, toch voor schut als ik steeds mis gooi.” Dat triggerde mij. Ik vroeg hem: “Hoezo voor schut?”
Hij antwoordde: “Ja, als man moet ik die kegels toch gewoon om kunnen gooien?” Nog een overtuiging die hem vastzette.


Toen vroeg ik hem om even naar de baan naast ons te kijken. Daar stond een man van dezelfde leeftijd, die ook steeds mis gooide. “Vind je dat voor schut?” vroeg ik. Hij keek en schudde zijn hoofd: “Nee.”
Toen vroeg ik hem: “Wat is eigenlijk jouw doel voor deze middag?”
“Gewoon een gezellige middag hebben,” was zijn antwoord.


Ik zei: “Oké, gooi die bal dan eens met die intentie.”
En geloof het of niet, de volgende beurten veranderden: strikes en spares volgden elkaar op.


Wat gebeurde hier? Door de focus te verschuiven van ‘niet voor schut staan’ naar ‘gezelligheid en plezier hebben’, verdween de beperkende overtuiging. Het doel werd aangepast, en daarmee veranderde ook het gedrag en het resultaat.


Het laat zo mooi zien hoe sterk overtuigingen en doelen verbonden zijn, en hoe een kleine verschuiving in intentie een groot effect kan hebben.

door marit 31 oktober 2025
Soms zit het leven vol onverwachte wendingen. Hoe je ermee omgaat, bepaalt hoeveel rust je kunt vinden en dat begint met herkaderen. ’s Ochtends, nog met een slaperige blik, zegt mijn zoontje: “Mama, ik voel me niet zo lekker. Ik denk dat ik moet overgeven.” Er gebeurt niets, en na een tijdje lijkt het mee te vallen. Ik schat in dat het wel goed komt. Het is tenslotte mijn vrije dag . Zo een dag waarop je eindelijk “alles even bijwerkt”. Het huishouden, een koffiedate met een vriendin, cadeautjes regelen, nog wat kleine dingen buitenshuis. Een volle lijst, maar overzichtelijk. Ik had het helemaal uitgedacht: één ochtend, en hop alles afgevinkt. Vastberaden breng ik mijn zoon naar school. Hij stapt vrolijk de klas in. Opgelucht adem ik uit. Goed ingeschat, denk ik tevreden. Voor de zekerheid licht ik de juf nog even in. Eenmaal thuis: huishoudelijke klusjes CHECK. En dan eindelijk: tijd voor koffie met mijn vriendin. Zitten en kletsen precies wat ik nodig had. Totdat mijn telefoon gaat. De juf. “Hij voelt zich toch niet lekker. Hij is een beetje warm. Kun je hem ophalen?” Shit. Daar gaat mijn planning. Onderweg voel ik onrust. Dat stemmetje in mijn hoofd dat zegt: “Je had vandaag zó veel willen doen…” De to-dolijst tikt verder, alsof het me verwijt maakt. Op dat moment gebruik ik een NLP-techniek: herkaderen. Ik stel mezelf de vraag: “Wat als dit juist een kans is om écht bij hem te zijn, in plaats van te haasten?” Plotseling verschuift mijn perspectief. Het cadeautje, het huishouden, de andere afspraken Het is niet langer urgent. Langzaam zakt de druk. Ik besef dat mijn prioriteit nu bij mijn zoon ligt. Hij heeft mij nodig. Niet half, maar helemaal. Die middag neem ik bewust een stap terug. Geen schuldgevoel, geen haast. Gewoon rust. Tijdens dit moment gebruik ik een andere NLP-techniek: ankeren. Ik verbind het gevoel van rust en aanwezigheid met het beeld van mijn zoon naast me, zodat ik dit gevoel ook in andere stressvolle momenten kan oproepen. Terwijl ik naast hem zit, voel ik hoe belangrijk het is om je perceptie bewust te sturen. Door te herkaderen veranderde niet de situatie, maar wel mijn ervaring ervan. Want soms verandert er niets aan de omstandigheden zelf, alleen de manier waarop je ernaar kijkt. En dat maakt álles lichter.
door marit 12 oktober 2025
Feiten en fabels over hypnose
door marit 10 oktober 2025
De poppetjes op de wolk
door marit 29 september 2025
Mijn persoonlijke reis met NLP en de neurologische niveaus – van een sluimerende wens naar het openen van mijn eigen praktijk om mensen te helpen.